Οικονομία-Δραστηριότητες
Το δάσος αποτελούσε και αποτελεί πηγή ζωής για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής. Στην περιοχή του Εθνικού Πάρκου ο πρωτογενής τομέας παραγωγής κατείχε ιστορικά σημαντική θέση στην οικονομική ζωή των κατοίκων. Το σύνολο σχεδόν των οικονομικών δραστηριοτήτων που συναποτελούν την πρωτογενή παραγωγή λαμβάνουν χώρα στην περιοχή με ιδιαίτερη δυναμική.
Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι:
o Υλοτομία: Στην περιοχή του Εθνικού Πάρκου η υλοτομία και η διαχείριση του δάσους ήταν για πολλά χρόνια συνυφασμένη με τη ζωή των κατοίκων. Το καθεστώς προστασίας έθεσε κάποιους περιορισμούς στις περιοχές που μπορούν να γίνουν υλοτομίες ωστόσο συνεχίζει να αποτελεί πηγή εισοδήματος για πολλούς κατοίκους. Η μεταφορά των ξύλων από το δάσος ως το δρόμο γίνεται με μουλάρια.
o Γεωργία: Πολλοί κάτοικοι της περιοχής καλλιεργούν τη γη, είτε ως κύρια απασχόληση, είτε για την ενίσχυση του εισοδήματός τους. Στις πεδινές εκτάσεις που είναι πιο εύφορες και βρίσκονται κοντά στον ποταμό Έβρο οι περισσότερες καλλιέργειες είναι εντατικές, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις εφαρμόζονται παραδοσιακές πρακτικές.
o Αμπελουργία: Η αμπελουργία μαζί με τη σηροτροφία αποτέλεσαν τις δυο κύριες δραστηριότητες των κατοίκων του Σουφλίου και της ευρύτερης περιοχής που έφεραν οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη. Στις αρχές του 20ου αι. ο αμπελώνας του Σουφλίου κάλυπτε έκταση περίπου 7.000 στρ. επιτραπέζιων και οινοποιήσιμων ποικιλιών. Μετά από την μεγάλη καταστροφή που υπέστη από την φυλλοξήρα, άρχισε μια τεράστια προσπάθεια για εγκατάσταση νέων αμπελιών με παλιές και νέες, ντόπιες αλλά και παγκόσμια γνωστές ποικιλίες που κάνουν το κρασί και το τσίπουρο της περιοχής μοναδικά. Στα 2.000 στρ. που καλλιεργούνται σήμερα υπάρχουν οι παλιές γνωστές ποικιλίες Ροζακί, Όψιμο Σουφλίου, Μοσχάτο Αμβούργου, Καρναχαλάς, Μαυρούδι, Παμίτι, Σέφκα, Νταμιάτης, Μπογιαλαμάς, Σινζώ (γνωστό ως Γαλλικό) αλλά και ξένες όπως Καμπερνέ, Μερλότ, Σιράχ, Σαρντονέ κ.ά. Το κρασί και το τσίπουρο που παράγονται διατίθενται στην τοπική αγορά, στηρίζοντας οικονομικά την περιοχή και προσελκύοντας αρκετούς επισκέπτες, ενώ τα τελευταία χρόνια με την οργάνωση του χώρου και τη δυναμική εξέλιξη της αμπελουργίας άρχισε η παρουσία των αμπελοοινικών προϊόντων του Σουφλίου σε μεγαλύτερες αγορές. Στις 8 Φεβρουαρίου τιμάται ο Άγιος Τρύφωνας προστάτης της αμπελουργίας με εκδηλώσεις και προσφορά κουρμπανιού. Επιπλέον, κάθε χρόνο, στα τέλη Νοεμβρίου, διοργανώνεται στο Σουφλί γιορτή τσίπουρου όπου όλοι έχουν την ευκαιρία να γευτούν την νέα σοδειά κρασιού και τσίπουρου και να ενημερωθούν για την οινοποιία μέσα από διάφορες εκδηλώσεις.
o Σηροτροφία: Το Σουφλί καθώς και η ευρύτερη περιοχή του κεντρικού Έβρου είναι ιστορικά δεμένο με το μετάξι. Το μετάξι αναφέρεται ότι ανακαλύφθηκε το 2640 π.Χ. στην Κίνα, απ’ όπου απαγορεύονταν δια θανάτου η έξοδος τόσο μεταξοσκώληκα, όσο και μουριάς. Τελικά το 550 μ.Χ. Κινέζοι μοναχοί το έφεραν στην Κωνσταντινούπολη και αναπτύχθηκε η σηροτροφία στη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ένα από τα πιο ισχυρά κέντρα ανάπτυξης ήταν το Σουφλί. Μέχρι και πριν λίγα χρόνια (αρχές της δεκαετίας του 1980), το Σουφλί ζούσε σχεδόν αποκλειστικά από την σηροτροφία και εξήγαγε στο εξωτερικό σημαντικές ποσότητες κουκουλιών και μεταξωτών. Ακόμη και η αρχιτεκτονική των σπιτιών της περιοχής έχει να κάνει με τις ανάγκες της σηροτροφίας (ψηλοτάβανα σπίτια για να ευνοούν την ανάπτυξη του μεταξοσκώληκα). Η βιομηχανική παραγωγή μεταξιού στο Σουφλί, που έκανε παγκοσμίως γνωστή την πόλη, ξεκίνησε πριν από 100 χρόνια περίπου. Στις μέρες μας λειτουργούν στο Σουφλί κάποιες βιοτεχνίες παραγωγής μεταξωτών και αρκετές εμπορικές επιχειρήσεις ενώ γίνονται σοβαρές προσπάθειες αναβίωσης της σηροτροφίας και δυναμικής επανένταξής της στην οικονομική ζωή της πόλης.
o Κτηνοτροφία. Το κτηνοτροφικό κεφάλαιο της περιοχής χρόνο με το χρόνο μειώνεται, ωστόσο υπάρχουν ακόμα ζώα που βόσκουν ελεύθερα.
o Μελισσοκομία: Περίοπτη θέση για την περιοχή κατέχει επίσης η μελισσοκομία που γνωρίζει δυναμική ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή του Εθνικού Πάρκου. Τα πευκοδάση, τα ρείκια και άλλα είδη χλωρίδας προσδίδουν στο μέλι της περιοχής, το οποίο εξάγεται σε όλη την Ελλάδα, ιδιαίτερο άρωμα και ξεχωριστή γεύση. Παράλληλα, πολλοί κάτοικοι διατηρούν μικρά μελίσσια για τις οικογενειακές τους ανάγκες και για συμπλήρωση του εισοδήματός τους. Υπολογίζεται ότι στην περιοχή παράγονται περισσότεροι από 100 τόνοι μελιού ετησίως.
