Θρησκευτικά στοιχεία

Μονή Δαδιάς

(επιστροφή)

Η μονή Δαδιάς

Το μοναστήρι της Δαδιάς περιβάλλεται από χαμηλούς λόφους με άφθονα νερά και η περιοχή γύρω από το μοναστήρι ονομάζεται “Παλαιοχώρα”. Στην μονή βρέθηκε μαρμάρινη πλάκα με ανάγλυφο το Θράκα Ιππέα η οποία ήταν εντοιχισμένη στον ξενώνα της μέχρι το Νοέμβρη του 1912 που η μονή καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το ανάγλυφο αυτό, βρίσκεται σήμερα στο μουσείο της Σόφιας στην Βουλγαρία. Η μονή ξαναχτίστηκε αργότερα με συλλογικές προσπάθειες των κατοίκων της Δαδιάς. Παρόλη την καταστροφή που υπέστη η μονή, αρκετές εικόνες του περασμένου αιώνα σώθηκαν και οι κάτοικοι τις ανέσυραν από τα χαλάσματα σε σχετικά καλή κατάσταση. Μια από αυτές η εικόνα του Αγίου Γεωργίου έχει αφιέρωση στα ελληνικά και στα τούρκικα “Δια συνδρομής και δαπάνης του κυρίου Χαλίλ Αγά από Καρατζά Χαλίλ Κιόι έτος 1858”. Ο Αγάς που αναφέρεται ήταν Τούρκος ληστής και κατέβαλε τα έξοδα της εικόνας από τις ληστείες.
Στο μονοπάτι έξω από το μοναστήρι υπάρχει μια βρύση η οποία μια παλιά επιγραφή λέει ότι κατασκευάστηκε το 1727 “δια συνδρομής της συντεχνίας των τσίφτηδων” δηλαδή των γεωργών.

Ιερός Ναός Δαδιάς

Ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Δαδιάς χτίστηκε περίπου το 1780. Πολύ αργότερα οι κάτοικοι γκρέμισαν το ναό αυτό και στη θέση του το 1970 περίπου, χτίστηκε ο νέος.

Ιερά Μονή Κορνοφωλιάς

(επιστροφή)

Η Ιερά Μονή Κορνοφωλιάς είναι κτισμένη σε απόσταση ενός χιλιομέτρου πάνω στο λόφο ΄Κουρί΄ και τιμάται στη μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με μεγάλο πανηγύρι που γίνεται στα Εννιάμερα της Παναγίας (Απόδοση της Κοιμήσεως, 23 Αυγούστου). Το πότε ακριβώς χτίστηκε η Μονή δεν το γνωρίζουμε.

Εκείνο που γνωρίζουμε είναι πως αρχές του 18ο αιώνα δόθηκε ανεπίσημα ως μετόχι στην Ιερά Μονή Ιβήρων, ενώ το 1747, με την συγκατάθεση των κατοίκων της Κορνοφωλιάς, επισημοποιήθηκε και επικυρώθηκε η κυριότητα της Μονής Ιβήρων κάτι που ισχύει έως και σήμερα. Μετά την παραχώρηση, οι πατέρες της Μονής έφεραν στο Μετόχι τους αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας Πορταϊτισσας που βρίσκεται στην Μονή Ιβήρων, η οποία θεωρείται θαυματουργή όπως και η πρωτότυπη.

Οι εκκλησίες του Σουφλίου

(επιστροφή)

Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου: βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το Μουσείο Μεταξιού, δίπλα από την πλατεία Νίκης. Είναι πέτρινη εκκλησία, χτισμένη το 1840, με πλούσια βιβλιοθήκη και ξυλόγλυπτο τέμπλο. Στο καμπαναριό είναι εντοιχισμένη η μορφή του αγιορείτη μοναχού Σπυριδώνα Στογιάννου, ο οποίος έδωσε και τον τελευταίο του οβολό για τους φτωχούς της ενορίας του.

Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου: βρίσκεται σε απόσταση 100 μέτρων από το Μουσείο Μεταξιού, κι όποιος δεν περπατήσει προς το πανύψηλο οκταγωνικό καμπαναριό του, που είναι ευδιάκριτο από κάθε σημείο της πόλης, θα χάσει την ευκαιρία να επισκεφτεί έναν τόσο όμορφο ναό. Χτίστηκε το 1818-1854, με ιδιαίτερη διακόσμηση και διαρρύθμιση. Ο ναός είναι Βασιλικού Ρυθμού, με διπλούς πέτρινους ορόφους στο γυναικωνίτη. Το αριστοτεχνικά φτιαγμένο τέμπλο έγινε το 1861 και είναι έργο του ξυλόγλυπτη «Ταλιαδούρου» Σταμάτη Μαδυτινού, ο οποίος έχει επίσης κατασκευάσει τα τέμπλα των ναών του Διδυμοτείχου, του Καθολικού της Μονής της Κορνοφωλιάς και των Ταξιαρχών Αδριανουπόλεως.

Κουρμπάνι

(επιστροφή)

Το Κουρμπάνι γίνεται στη Δαδιά κάθε χρόνο στις 17/01 (Αγίου Αθανασίου) και 08/05 (Αγίου Ιωάννη). Στο Κουρμπάνι του Αγ. Αθανασίου από το πρωί της προηγούμενης μέρας όλα τα σπίτια του χωριού στέλνουν από ένα κόκορα, για να σφάχθεί στον Αϊ-Θανάση, ενώ το απόγευμα σφάζονται τα κριάρια, που έχουν γίνει τάματα στον άγιο, στη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε. Αφού μαζεύονταν όλα τα τάματα, τα ζώα οδηγούνται μπροστά σε τάφρους, που βρίσκονται δίπλα στην κύρια είσοδο της εκκλησίας και σφάζονται με προσοχή έτσι ώστε το αίμα να χύνεται μέσα στην τάφρο. Όλο το βράδυ γίνεται το μαγείρεμα του κουρμπανιού. Στη διαδικασία παρασκευής του, συμμετέχουν αποκλειστικά άντρες όλων των ηλικιών.

Το Κουρμπάνι του Αγίου Ιωάννη ετοιμάζεται αυθημερόν και συμμετέχουν και γυναίκες.
Ανήμερα των δύο εορτών το χωριό πάει στην εκκλησία για να παρακολουθήσει τη θεία λειτουργία και να πάρει το ευλογημένο από τον ιερέα κουρμπάνι. Το φαγητό μπαίνει σε έξι μεγάλα καζάνια, όσες και οι γειτονιές του χωριού και φωνάζοντας οι διανομείς καλούν τον κόσμο να πάρει φαγητό. Τα μέλη της επιτροπής παραμένουν στο χώρο της εκκλησίας, όπου μαζί με τον παπά του χωριού, θα φάνε εκεί, όπως στις “αγάπες” της Καινής Διαθήκης. Το έθιμο κρατάει από τα βάθη της τουρκοκρατίας και μέχρι σήμερα γίνεται κάθε χρόνο ανελλιπώς.

Ιερός Ναός Γενεσίου της Θεοτόκου και Κοιμήσεως Θεοτόκου Λευκίμης

(επιστροφή)

Στη Λευκίμη υπάρχουν δύο μεταβυζαντινοί ναοί. Το Γεννέσιο της Θεοτόκου άρχισε να κτίζεται περί το 1900 ενώ η θεμελίωση του ναού χρονολογείται από τον 13 αιώνα. Τα πρώτα εγκαίνια έγιναν στις 8 Σεπτεμβρίου 1902. Ένας ναός που επιβάλλεται με την ταπεινότητα ως προς την αρχιτεκτονική του. Η διακόσμηση είναι ιδιαίτερα λιτή στο εξωτερικό. Στο εσωτερικό, το ξυλόγλυπτο τέμπλο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με την συμμετρική σύνθεση δύο σκαλιστών αντωπών δρακόντων από τα στόματα των οποίων ξεπηδούν οι Ευαγγελιστές εν μέσω φλογών. Το τέμπλο συνδυάζει τοπικά «αρχαία» στοιχεία με νεωτεριστικές επιδράσεις, όπως ανιχνεύονται στη μεταβυζαντινή ζωγραφική των βαλκανικών χωρών. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι εικόνες του 1834 και του 1850. Οι εικόνες του Αϊ Γιώργη είναι δίγλωσσες σε Ελληνική και Κυριλλική γραφή. Το στυλ των εικόνων της Παναγιάς της βρεφοκρατούσας, του Χριστού και του Αγ. Προδρόμου, παραπέμπουν σε ρωσικές εικόνες. Από την άλλη ο ταπεινός και χαμηλός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πιθανότατα από τις αρχές του 18ου αιώνα, προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική της εποχή και κοσμείται με θαυμάσιες φορητές εικόνες του 18ου και 19ου αιώνα, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι παλιές ρωσικές δεσποτικές εικόνες, που σήμερα βρίσκονται στον πρόναο.